προβολή ταινία “ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ”

• Περιγραφή εκδήλωσης

Η Κινηματογραφική Λέσχη Σάμου στα πλαίσια τού προγράμματος προβολών 2019-2020, θα προβάλει 24 ταινίες από τις 05/10/2019 έως 28/03/202, κάθε Σάββατο στις 21:15, στο Αμφιθέατρο της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου.

Το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020, στις 21:15, θα προβληθεί η ταινία “ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ”

Πληροφορίες Τ. 6977533272, 6979984473 και 6937197922 ή στο Facebook

Δώδεκα ιστορίες συνοδευόμενες από 12 μανιφέστα για τη μοντέρνα τέχνη. Η Κέιτ Μπλάνσετ υποδύεται έξοχα 13 διαφορετικούς ρόλους σε ένα πρωτότυπο όσο κι εσωστρεφές κινηματογραφικό πείραμα πάνω στον ρόλο του σύγχρονου καλλιτέχνη.

Το 2015 ο Γερμανός εικαστικός Γιούλιαν Ρόζεφελντ παρουσίασε στη Μελβούρνη το κινηματογραφικό installation πολλαπλών οθονών «Μανιφέστο», διάρκειας 130 λεπτών, με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ. Μετά το Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη, στις αρχές του 2017 έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Σάντανς η κινηματογραφική, συντομευμένη κατά μισή και πλέον ώρα εκδοχή του έργου, με την Αυστραλιανή σταρ να ερμηνεύει 13 διαφορετικούς ρόλους σε 12 ιστορίες, οι οποίες συνοδεύονται από αντίστοιχους μονολόγους-μανιφέστα για τη μοντέρνα τέχνη.

Μια δασκάλα, μια βιομηχανική εργάτρια, μια χορογράφος, μια πανκ τραγουδίστρια, μια χήρα, μια συλλέκτρια, μια παρουσιάστρια ειδήσεων κι ένας άστεγος είναι μερικοί από τους –ως επί το πλείστον γραφικούς– χαρακτήρες που ερμηνεύει η χαμαιλεοντική Κέιτ Μπλάνσετ σε ένα πρωτότυπο όσο κι εσωστρεφές, αυστηρά για φιλότεχνους σινε-πείραμα πάνω στη σχέση του σύγχρονου καλλιτέχνη με την κοινωνία και την αντιπαράθεση των δικών του ιδεών με τις δικές της αξίες.

Ξεκινώντας από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», περνώντας από τις αρχές της Καταστασιακής Διεθνούς, τον ορισμό της conceptual art, το φουτουρισμό, τον ντανταϊσμό, το σουπρεματισμό, την ποπ αρτ, το σουρεαλισμό και καταλήγοντας σε διάφορες κινηματογραφικές απόψεις και θεωρίες (Σταν Μπράκατζ, Τζιμ Τζάρμους, Βέρνερ Χέρτζογκ, Δόγμα ’95), ο Ρόζεφελντ αναζητά τους τόσο διαφορετικούς μα και τόσο παρόμοιους τρόπους με τους οποίους η επαναστατική τέχνη προσπαθεί να ορίσει τον εαυτό της τον τελευταίο αιώνα. Φλογερά λόγια που σε αντίστιξη με καθημερινές ή εκκεντρικές εικόνες μοιάζουν τη μία στιγμή τραγικά επίκαιρα και την επόμενη εντελώς ξεπερασμένα. Με χιούμορ, πάθος, ειρωνεία και μερικές φορές με απίστευτη ευρηματικότητα, ο Γερμανός σκηνοθέτης μάς τα θέτει ως ερωτήματα που, επειδή δεν έχουν (οριστική) απάντηση, κρατούν την τέχνη αιώνια ζωντανή.

πηγή Αθηνόραμα